ΘΕΛΕΙ ΑΡΕΤΗ ΚΑΙ ΤΟΛΜΗ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΤΟΥ ΣΤΑΘΗ ΠΑΝΤΑΖΗ -
ΔΙΚΗΓΟΡΟΥ - ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΟΥ / Δ.Ν. ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ - ΤΡΑΠΕΖΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ


Οι εκλογές πάντοτε έβγαζαν αποτελέσματα. Διαφορετικά αποτελέσματα για τα πολιτικά κόμματα, αλλά σχεδόν ίδια αποτελέσματα για την πολιτική συμπεριφορά του εκλογικού σώματος. Η αποχή ιδίως σε ότι αφορά τις εθνικές εκλογές καταγράφεται κατά τις τελευταίες δεκαετίες στο 40%. Σχεδόν ένας στους δύο Έλληνες δεν ασκεί το ύψιστο πολιτικό του δικαίωμα. Το ποσοστό αυτό στις ηλικιακές ομάδες των 18 με 30 ετών, αγγίζει ποσοστά που φθάνουν κοντά στο 70%. Στις πρόσφατες ευρωεκλογές σχεδόν 4 εκ. Έλληνες απείχαν από την εκλογική διαδικασία.

Φταίει αποκλειστικά ο ελληνικός λαός για αυτή τη πολιτική συμπεριφορά;

Φταίνε άραγε οι νέοι μας για αυτή την πολιτική απραξία;

Φταίει η πολιτική «ανωριμότητα» που αποδίδεται με ευκολία σε προσωπικές επιλογές ψηφοφόρων να εμφανίζονται πολιτικά αδιάφοροι;

Κανείς δεν πιστεύει, ειδικά σήμερα, ότι αυτή η πολιτική συμπεριφορά του εκλογικού σώματος μπορεί μόνο να αποδοθεί σε προσωπικές επιλογές, όταν μάλιστα αγγίζει ποσοστά που ξεπερνούν το 40%. Ως μια από τις σοβαρές αιτιάσεις που έχουν καταγραφεί και εξηγούν αυτή την πολιτική απραξία, αλλά και την άρνηση συμμετοχής στα πολιτικά κόμματα, είναι η έλλειψη δημοκρατίας σε αυτά.

Τι είναι όμως τελικά αυτή η έλλειψη δημοκρατίας;

Από πού προέρχεται αυτή η «ασθένεια» που βασανίζει τη σύγχρονη ελληνική δημοκρατία και οδηγεί σε πολιτική απραξία μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού, ακόμα και σήμερα που η χώρα βιώνει μια πρωτοφανή ανθρωπιστική κρίση;

Μήπως κάποιοι επιθυμούν τον κομματικό σκοταδισμό για να αποκλείουν τη κοινωνία από την πολιτική;

Μήπως κάποιοι δεν θέλουν τη δημοκρατία μέσα στα κόμματα για να διατηρούν τα κεκτημένα τους και να προωθούν τις «αποκλειστικές» φιλοδοξίες τους; 

Μήπως τελικά αυτή η έλλειψη δημοκρατίας στα πολιτικά κόμματα οδηγεί σε όλο και μεγαλύτερη κρίση τους πολιτικούς θεσμούς και ματαιώνει κάθε προσπάθεια για την ανάταξη της ελληνικής κοινωνίας;

Στα ελληνικά πολιτικά κόμματα η «πατριαρχία», η «οικογενειοκρατία», οι αυλές και οι «γνωστοί των γνωστών» συνεχίζουν δυστυχώς και σήμερα να υπάρχουν. Ταυτόχρονα συνεχίζουν να υπάρχουν και οι αποκλεισμοί όσων δεν διαθέτουν τα παραπάνω «προσόντα», έστω και αν διαθέτουν λευκό «πολιτικό μητρώο», καθώς ουδέποτε αναμίχθηκαν σε οτιδήποτε και κανένα κυβερνητικό θώκο ουδέποτε κατέλαβαν. Για τους παραπάνω λόγους παράγονται συνεχώς οι γνωστές αγκυλώσεις προσήλωσης στις «πατριαρχικές» δομές που διαπλέκονται με τη διατήρηση των ισορροπιών και τα ανεξόφλητα γραμμάτια του «παρελθόντος». Οι «βαρωνίες» όσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές, θα παίζουν τα ρέστα τους για να καλλιεργούν τους ψευδεπίγραφους μύθους, περί μιας αέναης «προσφοράς» τους, αλλά και «αναγκαιότητας» να συμμετάσχουν στις πολιτικά δρώμενα, γιατί τους πιέζει ο κόσμος!

Το επιστέγασμα όλης αυτής της πολιτικής φαρσοκωμωδίας συμπληρώνεται με την συνδρομή των τηλεοπτικών μέσων που κύριο έργο έχουν την κατασκευή τηλεοπτικών αστέρων και όχι πολιτικών με όραμα, εθνικό καθήκον και όρεξη για δουλειά. Ο πραγματικός πολιτικός λόγος θα συνεχίζει να τίθεται στο περιθώριο, όσο η δημοκρατία στα κόμματα στραγγαλίζεται και η πολιτική ανεπάρκεια αναπαράγεται. Μη γελιόμαστε. Η άρνηση της ενεργούς συμμετοχής των πολιτών θα διαιωνίζεται, όσο η πραγματικότητα διαψεύδει τα «μακρόπνοα» πολιτικά κείμενα, περί ανοιγμάτων στη κοινωνία που μένουν στα λόγια. Η κοινωνία θα μένει εκτός πολιτικής και οι νέες γενιές των Ελλήνων δυστυχώς θα στρέφονται στη βαρβαρότητα του φασισμού, όσο οι παραπάνω παθογένειες διατηρούνται. Οι πολιτικοί θεσμοί θα οδηγούνται σε όλο και μεγαλύτερη κρίση με απροσδιόριστες συνέπειες για το μέλλον της χώρας, υπό τις παρούσες μάλιστα κοινωνικοοικονομικές συνθήκες, όσο η αρετή θα αποβάλλεται από μια κατά επίφαση δημοκρατία.