ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ ΨΥΧΑΣΘΕΝΕΙΣ

ΑΡΘΡΟ

ΤΟΥ ΣΤΑΘΗ ΠΑΝΤΑΖΗ

ΔΙΚΗΓΟΡΟΥ - ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΟΥ 

Υπάρχουν άνθρωποι που εξαιτίας ψυχολογικών διεργασιών, τις οποίες φυσικά η ψυχιατρική επιστήμη εξηγεί, διακρίνονται από εμμονές και κακότητα. Είναι οι γνωστοί μισάνθρωποι που η απουσία οποιασδήποτε αρετής στο συνειδησιακό τους κόσμο, τους οδηγεί σε πλήρη απώλεια της πραγματικότητας και της κοινωνικής ευταξίας. Εκτός των συμφερόντων που υπηρετούν, το σύμπλεγμα κακότητας, αλλά και η πεποίθηση τους ότι με τον τρόπο αυτό γίνονται και περισσότερο αρεστοί στα συστημικά λόμπυ στα οποία ανήκουν, τους καθιστά ιδιαίτερα επικίνδυνους.

Αυτοί οι άνθρωποι είναι δυνατόν να επιφέρουν τεράστια ανισορροπία στο κοινωνικό status και η ιστορία έχει δείξει ότι συνιστούν και αιτίες πολέμου λόγω των αποσυνθετικών τακτικών που χρησιμοποιούν. Με τον άκρατο εγωισμό που τους χαρακτηρίζει, καθώς επιθυμούν συνεχώς να βγαίνουν στην επικαιρότητα και να αντιπαρέρχονται οποιαδήποτε άλλη αντίληψη που δε συμφωνεί με τη δική τους, διακρίνονται και από μια απαξιωτική πρακτική έναντι λαών και πολιτισμών. Η βαρβαρότητά τους και η απουσία οποιασδήποτε ιστορικής μνήμης για τα εγκλήματα των προγόνων τους, φθάνει και μέχρι το σημείο να θέτουν και όρια που αφορούν το βιοτικό επίπεδο των λαών. Χωρίς καμία λογική εκτίμηση καθώς πρόκειται για παράφρονες, μπορούν ανεμπόδιστα να εκφράζονται με φράσεις όπως «ότι οι Έλληνες ζουν πέρα από τις δυνατότητες τους, ή ότι «ενδεχόμενη ανακούφιση του ελληνικού χρέους θα αποτελούσε κακή υπηρεσία προς την Ελλάδα».

Οι μισάνθρωποι αυτοί αντιμετωπίζονται κατά κύριο λόγο ψυχιατρικά. Οποιασδήποτε πολιτική επιχειρηματολογία στον παραληρηματικό τους κόσμο, δεν συνίσταται, γιατί η μη ιάσιμη σοβαρότατη ψυχιατρική τους ασθένεια δεν μπορεί σε λογικά πλαίσια να δικαιώσει οποιοδήποτε συνομιλητή τους. Στην περίπτωση που συνομιλεί κάποιος μαζί τους, διαπράττει μέγιστο σφάλμα, διότι ο μόνος συνομιλητής που επιτρέπεται να επικοινωνεί μαζί τους είναι ο ψυχαναλυτής.

Παρόλα αυτά, επειδή τα άτομα αυτά, εμπλέκονται σε δομές εξουσίας και πάντοτε οδηγούν τις κοινωνίες σε πολύ επικίνδυνες καταστάσεις, η πολιτική τους απομόνωση και η κατά μέτωπο δημοσιοποίηση της επικινδυνότητάς τους συνιστά υποχρεωτική πολιτική πράξη. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και η λήψη μέτρων προς τα κράτη που εκπροσωπούν, έτσι ώστε να μετουσιωθεί σε σοβαρή αντίδραση η ψυχιατρική τους επικινδυνότητα. Σε διαφορετική περίπτωση καθίσταται άκρως επικίνδυνο για τη παγκόσμια ειρήνη και την κοινωνική ευταξία η αντιμετώπιση τους σε ένα πλαίσιο λογικών – πολιτικών επιχειρημάτων. Εάν ο Χίτλερ είχε αντιμετωπιστεί υπό τα πλαίσια της παραπάνω ανάλυσης, ίσως και να είχαν αποφευχθεί πολλές από τις τραγωδίες του περασμένου αιώνα. Αντίθετα ο θεσμικός διάλογος υπό την έννοια της κυβερνητικής εκπροσώπησης, επαυξάνει τον κοινωνικό παραλογισμό και δεν αποτρέπει τα ιστορικώς αποδεδειγμένα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.